Dreamrace
Op een zondagochtend ergens begin februari 2022 reed ik mijn trainingsrondjes op het mountainbike parcours van Kwintelooijen. Het was een grijze ochtend met een aangename temperatuur en na het laatste rondje stond ik even te genieten van de rust om mij heen. Slingerend door het bos ligt een onnederlands motorcross circuit, het gaat op en neer tegen de heuvels van het natuurgebied. Drie keer in het jaar worden hier wedstrijden verreden, 2 keer voor amateurs en 1 keer voor de profs en verder is het circuit gesloten. In gedachten zie ik mezelf over het circuit rijden en het idee om aan één van deze wedstrijden mee te doen is geboren.
Mijn liefde voor motorcross gaat verder terug dan ik mij kan herinneren en het is moeilijk te verklaren waar het vandaan komt omdat niemand in mijn omgeving hier iets mee te maken had. Als kind was het vanuit huis ook absoluut uitgesloten dat er een motortje aangeschaft zou worden en ik deze droom zou kunnen verwezenlijken. De risico’s, kosten en tijd in een groot en druk gezin zorgden ervoor dat ik het bij een crossfietsje moest laten, wat overigens prima was! Bloed kruipt waar het niet gaan kan en op mijn 24ste besloot ik dat ik moest gaan ontdekken of motorcross echt iets voor mij zou zijn. Ik kocht mijn eerste motor, een aanhangertje en dook een hele nieuwe wereld in. Met vallen en opstaan (letterlijk) leerde ik de sport beter kennen, van basisonderhoud aan de motor tot aan technische vaardigheden van het rijden. Ik wist al snel dat dit de sport zou zijn dat mij de balans tussen uitdaging en ontspanning zou kunnen bieden. De ultieme focus en zware inspanning helpen mij uit mijn hoofd te kruipen en daardoor mentaal op te kunnen laden.
Vanaf het moment dat ik besloot om de Open Beker wedstrijd te rijden heb ik 3 maanden de tijd om mijzelf voor te bereiden. In een plan om zo fit en sterk mogelijk aan de start te verschijnen beschrijf ik wat ik denk nodig te hebben en hoe ik dat ga doen.
Krachttraining: Focus ligt op sterke core, benen en armen.
Cardio: 2x 15 minuten maximale effort op de motor kunnen leveren. Met het trainingsschema voor de Bike Transalp maak ik mij hier geen zorgen over.
Motortraining: Genoeg uren op de motor maken zodat ik aan techniek en snelheid kan werken, dit zal een uitdaging worden. Crosscircuits zijn niet altijd open, voor mij zal het aankomen op het rijden in de weekenden.
Welke circuits: Kwintelooijen is een zeldzaam circuit door de hoogtemeters en de ondergrond dus ik kan niet makkelijk een vergelijkbare baan vinden. Ik zal vaker op zandcircuits moeten trainen (hier ligt NIET mijn voorkeur).
In mijn voorbereiding wilde ik nog graag een wedstrijd rijden omdat de spanning en het begin van een race best intimiderend kan zijn. Je staat met vijftig andere rijders achter een starthek, de motoren lopen hoog in de toeren tot het hek valt. Dan is het een korte sprint richting de eerste bocht, een strijd om ruimte te creëren en contact te vermijden zodat je ongedeerd de bocht door komt. De eerste paar minuten blijft het een soort sprint, je wilt weg rijden van de rijders achter je en aanhaken bij degene voor je. Na een aantal rondes kom je in een ritme dat je vast probeert te houden tot het einde. Vaak kom je richting het einde nog in een strijd om posities te winnen of behouden en beland je wederom in een sprint tot aan de finshvlag.
Ik koos voor de Paascross in Gouda, een wedstrijd die ik in het verleden al eens had gereden en een circuit dat niet onbekend voor mij is. Zonder in details te treden was dit een zeer teleurstellende dag want ik voelde mij absoluut niet goed. Ik kon het fysiek slecht volhouden en totaal niet in een ritme komen. Ik miste de controle en overtuiging die ik de laatste paar trainingen wel had en kwam daardoor in een mentale strijd met mijzelf. Na de laatste finishvlag liep ik terug richting de auto en vroeg mijzelf af waar ik het allemaal nog voor deed. Gelukkig duurde deze misere niet lang en besloot ik om de laatste weken richting de race op Kwintelooijen alles op alles te zetten om dit gevoel niet nogmaals te hoeven ervaren.
Conclusie:
Mijn voorbereiding was niet goed genoeg. Ik was een aantal dagen al later naar bed gegaan en was minder strikt met eten.
Aanpassingen:
Betere nachtrust: eerder naar bed om beter te herstellen en beter uitgerust de dagen door te komen.
Voeding: minder bewerkt voedsel en snoep.
Trainingen: hoge intensiteit langer volhouden en meer pushen. Ik moet minimaal 15 minuten op 90% tot 100% van mijn maximale effort kunnen volhouden.
De dagen na de wedstrijd was ik uiterst gemotiveerd om mijn aanpassingen toe te passen en dat wierp al snel z’n vruchten af. Twee weken later reed ik op het circuit waar ik meestal train opeens structureel 3 tot 4 sec van mijn rondetijden (PR) af. Het vertrouwen groeide en ik wist dat ik een stap in de goede richting had gezet! De ervaring van de wedstrijd was helder; falen bestaat niet als je ongewenste resultaten gebruikt om een nieuwe koers te varen.
Raceday
27 Mei 2022 07:00 uur rij ik samen met Jeltje richting Rhenen. De zon schijnt maar het heeft hard geregend vannacht, dat zal veel impact hebben op de conditie van het circuit. De spanning in mijn lijf wordt steeds duidelijker voelbaar, ik ben wat onrustig, heb kriebels in mijn buik en heb weinig zin om te eten. Gelukkig is het maar een klein stukje rijden voordat we aankomen en zal ik meteen mijn spullen klaar moeten zetten want de tijdtraining start al om 08:30 uur.
Tijdtraining
Een training van 10 minuten. In deze training moet je proberen een snelste tijd neer te zetten die jouw startplek bepaald. Een rondetijd van iets boven de 2 minuten zorgt er dus voor dat ik in 4 rondes de baan moet leren kennen en een snelste tijd heb geklokt. Opperste concentratie is vereist en door de regen is het circuit glad en glibberig dat een extra uitdaging met zich meebrengt.
De training verliep niet zoals ik hoopte want na twee rondes verkennen begon ik de derde voor een snelle rondetijd. Doordat ik te enthousiast het gas open trok bij het verlaten van een bocht gleed ik uit en lag ik midden in de blubber. Gelukkig kon het rondje redelijk snel hervat worden maar die snelle tijd kon ik wel vergeten want aan het einde van de ronde werd ik al afgevlagd, einde tijdtraining. Het resulteerde in een 35e plek van de 50. Dat betekent dat ik als 35e op mag komen lopen om een plek achter het starthek te kiezen, geen ideale uitgangspositie maar hier moet ik het mee doen.
1e Manche
Een kwartier voor aanvang van de race verzamelen alle rijders zich in een fuik. Iedereen staat op volgorde van snelheid opgesteld, ik sta dus op plek 35. Vlak voordat we op komen lopen starten de motoren, een indrukwekkend gevoel. Vijftig rijders die nerveus of vol adrenaline aan de gashendels draaien om de motor goed op te warmen. De decibellen lopen hoog op en zo ook de spanning!
Het hek staat al nagenoeg vol op het moment dat ik de fuik kom uitlopen. Ik kies ervoor om in de tweede rij te gaan staan achter de rijders aan de binnenkant van het hek. Vanaf deze plek ben je het snelst bij de eerste bocht en heb je het voordeel van de binnenbocht. Zodra iedereen staat opgesteld houdt een man het 15 seconden bord omhoog (het aantal seconden voordat het hek valt), het moment dat je een laatste keer aan je bril pielt, handschoenen strak trekt of jezelf oppept. Zodra het bord wordt omgedraaid verschijnt er een 5 (de laatste 5 seconden). Je trekt de koppeling in, zet de motor in de tweede versnelling en gaat in de aanvalshouding staan. Je hoofd raakt leeg en het enige wat nog telt is de reactie op het vallende hek.
BAM! Het hek valt, ik ben goed weg! Dicht achter de rijders voor mij wordt ik compleet onder gesproeid met modder. Ik zie vrijwel niets meer als we de eerste bocht naderen dus trek ik aan een touwtje van mijn bril (er zit een opgerolde plastic strook gemonteerd die ervoor zorgt dat er telkens een schoon stukje film over de bril wordt getrokken zodra je aan het touwtje trekt). Na een soepele binnenbocht zit ik rond plek 15 als we de eerste helling omhoog rijden. Rijders krioelen om mij heen opzoek naar ruimte om te passeren, het tempo en de intensiteit ligt zo hoog dat ik al snel wat plekken verlies. Het is zaak om op mijn eigen lijnen te focussen en zo snel mogelijk in een ritme te komen. Ik zeg mijzelf te ontspannen, blijf rustig ademen en let op je houding op de motor terwijl ik al enkele minuten tegen mijn maximale hartslag aan zit. Smooth is fast, smooth is fast….
Richting het einde van de race heb ik duidelijk moeite om het tempo vast te houden, elke ronde wordt de baan zwaarder. De sporen in bochten worden steeds dieper en de rechte stukken veranderen in golven met kuilen van een halve meter diep. Mijn armen raken vermoeid en daardoor mis ik de controle om deze technische passages ontspannen door te komen. In gevecht met mijzelf om de balans te vinden tussen gas blijven geven en risico’s te vermijden rij ik de laatste rondes uit. Een finishvlag zien zwaaien voelt dan als een grote opluchting! Met een 27e plek in de pocket staat er later nog een tweede manche te wachten.
2e Manche
Na een korte powernap achter in de bus kon ik mij opmaken voor de tweede manche. Ik kijk nog wat van de wedstrijden voor mij om informatie in te winnen over de baan en al snel wordt duidelijk dat die baan er niet beter op geworden is. De volgende 15 minuten die ik over dit circuit rij gaan een stuk moeilijker worden dan de 1e manche.. Na het doorlopen van de hele pre-race routine kies ik hetzelfde plekje achter het hek. Never change a winning strategy!
Met nagenoeg eenzelfde start als in de eerste manche kom ik wat minder de eerste bocht door. Halverwege het deelnemersveld bevecht ik een aantal leuke battles en jojoënd van posities rijden wij over het circuit. Het doorkomen van de bochten gaat mij goed af, dit zijn de plekken op de baan waar ik tijd goed maak ten opzichte van de andere rijders. Daarnaast verlies ik tijd op een aantal rechte stukken waar de kuilen nog dieper geworden zijn. Vechtend om posities en tegen de opspelende vermoeidheid zet ik alles op alles om mijn voorganger in te halen.
Elke bocht pak ik een paar tiende van seconden en dat moet genoeg zijn om hem voorbij te komen voordat de finishvlag valt. Zij aan zij rijden we een helling op waarbij ik mijn gashendel zo laat mogelijk wil dichtdraaien voor de volgende bocht. Ik pak een lichte voorsprong en steek voorlangs om de binnenbocht in te duiken, ik heb hem te pakken. Na de bocht volgt een steile afdaling vol scherpe hobbels en ik hoor de motor vlak achter mij aan de binnenkant komen. Met een reflex stuur ik naar rechts en blok de binnenkant om de tegenstander achter mij te houden. Nog één recht stuk met twee springbulten en twee krappe bochten en we zijn bij de finish, hou vol Sjoerd! Met de laatste energie rij ik op de bulten af en knijp mijn knieën zo stevig als mogelijk tegen mijn motor. Ik kies een van de talloze sporen richting de bocht en hoor de motor buiten om komen. Een kleine stuurfout zorgt ervoor dat ik een beetje stil val in de bocht wat ervoor zorgt dat wij wederom zij aan zij de laatste helling af gaan. Ik zit nu aan de buitenkant en het voordeel van de binnenbocht is aan mijn opponent. Die maakt de juiste beslissing door mij aan de buitenkant te houden en zo rustig de bocht in te sturen om een fractie eerder over de finish te vliegen. Het was een mooie strijd en het leverde plek 29 op. Ik geef hem een high five alvorens ik richting de bus loop om al het zand uit mijn mond te spoelen en te genieten van een mooi avontuur. Het zit erop, het is gedaan…wow het was gaaf!
Het is een avontuur geworden om niet snel te vergeten en ben super blij dat ik deze uitdaging ben aan gegaan. Elke keer sta ik versteld van hoe snel je dingen kunt leren op het moment dat je er ergens echt voor wilt gaan. Dat betekent niet dat alles mogelijk is zolang je het maar graag genoeg wilt maar ergens voor gaan kan je wel eens veel verder brengen dan je vantevoren gedacht zou hebben. Als jonge jongen heb ik zovaak over motorcross races gedroomd en nu is de DREAMRACE verreden.
Don’t let fear of what could happen make nothing happen!
